Werknemers zijn belangrijk en ik ook — Diversiteit, Gelijkheid & Inclusie Consulting — ReadySet
Cambria poseert met haar dochter in Costa Rica tijdens de Rest & Reset Summer Closure van ReadySet.
We zitten halverwege onze 6 maanden durende pilot voor een alternatieve werkweek, die één bedrijfsbrede vrijdagafsluiting biedt (een simulatie van een 4-daagse werkweek) en één Innovatie- en Verrijkingsvrijdag (I&E), waarbij de focus alleen ligt op intern werk of professionele ontwikkeling. Vorig jaar rond deze tijd had ik PTO gespaard, zodat ik twee tot vier vrijdagen per maand vrij kon nemen tijdens onze zomermaanden. Hoewel dat verfrissend was en de voordelen bood van een driedaags weekend, werkten veel van mijn collega’s nog steeds, dus voelde ik me vaak schuldig over de vertraging in de reactie. Vaak reageerde ik nog steeds op Slack-berichten en keek ik in mijn inbox naar dringende verzoeken, wat leidde tot het reageren op niet zo dringende behoeften. Het leidde ook tot een erg volle inbox op maandag, dus ik merkte dat ik mijn inbox op zondagavond triageerde om wat van de werklast te verlichten. Met onze nieuwe maandelijkse vrijdagafsluiting als functie van onze pilot voor een alternatieve werkweek in 2022, kan ik door angst gedreven werkgewoonten omzeilen, met het comfort van de wetenschap dat mijn collega’s niet zo goed werken.
De I&E-dagen zijn echter een ander verhaal. In eerste instantie zat de dag vol met interne vergaderingen, omdat dit een vrije dag was in ieders agenda. We markeerden dit snel als organisatie om ruimte te maken voor professionele ontwikkeling en andere activiteiten. Toen de verantwoordelijkheid om die dag te plannen (buiten de interne programmering) op mij terechtkwam, leken deze dagen op elke andere dag van de week, maar met het extra schuldgevoel van het doen van werk dat met klanten te maken had of met klanten in de buurt was. Ik stelde mijn professionele ontwikkeling die dag snel en gemakkelijk op een lager pitje voor lopende verantwoordelijkheden. Nog een voordeel dat niet genoeg wordt benut.
Ik identificeer me als een zwarte Amerikaanse vrouw. Net als veel van mijn postindustriële zwarte Amerikanen die vóór de jaren negentig zijn geboren, kregen we van onze ouders de opdracht om “twee keer zo slim te zijn en twee keer zo hard te werken” als onze tegenhangers om toegang te krijgen tot kansen op de arbeidsmarkt, met de verwachting dat we slechts de helft van de voordelen zouden ontvangen. Onlangs stelden mijn ouderen mijn doorzettingsvermogen in twijfel omdat ik maar 40 uur per week werkte en vonden ze mijn neef verwend omdat hij de kans op gelijke beloning wilde. Het zit in me geworteld om mijn 63 cent per dollar te verwachten en te accepteren terwijl ik dubbel zo hard werk. Velen erkennen dat ons huidige Amerikaanse werksysteem nog steeds door slavernij geïnspireerde huurders of restanten heeft; het gebruik van het woord taak is bijvoorbeeld afgeleid van het “takensysteem” tijdens de slavernij waarin de tot slaaf gemaakten een vorm van autonomie kregen om het quotum of de taak te halen en in sommige gevallen bonussen kregen. Wat we vaak niet toegeven, is dat velen van ons die al generaties lang in de Verenigde Staten wonen, deze huurders in ons hebben verankerd, systematisch doorgegeven. Ik ben geen uitzondering. Hoewel ik een salaris krijg en de mogelijkheid heb om te stoppen, schrijf ik me nog steeds vrijwillig in voor een vernieuwd “overwerksysteem”, een systeem waarin alleen door overwerken de tot slaaf gemaakten voordelen zouden ontvangen. Positieve bekrachtiging echter, als ik niet boven en buiten werk, word ik gestraft of erger.
Omdat burn-outs een bedreiging vormen voor de Amerikaanse arbeidsmarkt, werk ik bij een organisatie die streeft naar een vriendelijke, rechtvaardige, stimulerende en sociaal innovatieve organisatie die de balans tussen werk en privéleven bevordert.
Gedurende mijn tweejarige ambtstermijn heb ik een toename gezien in optionele wellnessvoordelen. Ik word aangemoedigd om te profiteren van deze voordelen die ons nieuwere, flexibelere landschap biedt, maar hoe kan ik erop vertrouwen dat er geen negatieve gevolgen zullen zijn? Hoe kan ik profiteren zonder het diepgewortelde trauma dat integriteit is geworden en zo nauw verbonden is met mijn identiteit op de werkplek in gevaar te brengen? Daarom verwelkom ik de systematische verandering van de vierdaagse werkweek. Het integreert eerlijke praktijken in processen en beleid. Systematische veranderingen stellen werknemers in staat om op de organisatie te leunen om de implementatie van deze voordelige beleidsmaatregelen in het werkleven van een werknemer te stimuleren. Het gaat om meer dan alleen een extra vrije dag. Het is een manier om ons te ontdoen van de wrede normen van onze unieke Amerikaanse kolonisatie.
Ik waardeer deze pilot van de Alternative Work Week en de uitnodiging om mijn eerlijke ervaring met dit initiatief te delen. Het was door deze kans dat ik kon reflecteren op mijn kwetsbaarheden op de werkvloer en mezelf toestond om te bewegen naar het gevoel gewaardeerd te worden als werknemer. Mijn radicale gedachten zoals “Ik kan werken zonder angst voor strafmaatregelen,” “Ik verdien het om eerlijk behandeld te worden,” “De stem van mijn werknemer is belangrijk,” en zelfs “Ik mag rusten” kan worden genormaliseerd binnen dit nieuwere werklandschap. Zelfs in de pilotfase is de Alternatieve Werkweek begonnen met het herkaderen en transformeren van de oorsprong van mijn werkethiek van onderdrukte noodzaak naar mutualistische kansen, een verandering die ik nooit heb gezocht.
