Hoe u de geestelijke gezondheid kunt navigeren als u …

Als een kind van een immigrant merkte ik vaak dat ik mijn plaats in de wereld ondervroeg, door twee identiteiten, twee culturen en twee religies te navigeren – een van mijn moeder, die in Mexico werd geboren, en een van mijn vader, die in de Verenigde Staten werd geboren. Onderweg vroeg ik me vaak af: ben ik te Amerikaans? Zie ik er zelfs bruin uit? Spreek ik goed Spaans, of is het anders dan wat anderen verwachten?

Deze spanning bracht vaak uitdagingen op, zoals schaamte, zelf-sabotaging en het verlies van culturele identiteit als gevolg van assimilatie. Dit zijn thema’s die Sahaj Kaur Kohli, een erkende therapeut, in haar werk toespeelt – vooral in haar nieuwste boek, Maar wat zullen mensen zeggen? Navigeren door geestelijke gezondheid, identiteit, liefde en familie tussen culturen.

Kohli, die ook de oprichter is van de online community Brown Girl Therapycreëert een essentiële ruimte voor degenen die vaak buiten het gesprek zijn weggelaten over geestelijke gezondheid. Ze herdefinieert traditionele therapie- en zelfzorgmodellen om mensen zoals ik beter te dienen, die door de complexiteit van culturele identiteit navigeren.

Opgegroeid in een overwegend blanke buitenwijk van Virginia door ouders met Indiase en Sikh -wortels, vond Kohli vaak het collectivisme van haar immigranten opvoeding in conflict met het individualisme van de westerse cultuur. Dit conflict wordt onderzocht in haar memoires, dat ook deels zelfhulpgids is.

Het boek combineert de persoonlijke ervaringen van Kohli met haar professionele inzichten als therapeut en biedt praktisch advies om kinderen van immigranten te helpen hun emoties te verwerken, de gezinsdynamiek te verbeteren en een duidelijker zelfgevoel te cultiveren. Ik sprak met Kohli om dieper in deze thema’s te duiken en haar werk te bespreken.

Gisselle Medina: De titel van uw boek –Maar wat zullen mensen zeggen?—Comes uit de reactie van uw ouders op u op zoek naar therapie. Waarom was dit de perfecte titel voor het boek?

Sahaj Kaur Kohli: Ik koos om meerdere redenen de titel-omdat het mij is overkomen en omdat, zoals ik in het boek detail, mijn ouders maakten over de zorgen van anderen over mijn welzijn. In die tijd was dat pijnlijk, maar nu, na vele gesprekken, begrijp ik hun context voor wat ze dachten. Ik geloof dat ze imperfectie als falen zagen en zich zorgen maken over hoe anderen onze familie zouden kunnen waarnemen – een gemeenschappelijk verhaal in veel immigrantenfamilies.

Ik wilde ook echt naar huis rijden dat dit idee dat zich uitstrekt tussen individualisme en collectivisme vaak betekent dat je je zorgen maakt over wat andere mensen gaan denken, omdat we, in een collectivistische cultuur, dat is waar we ons zorgen over maken.

We hebben familie op de eerste plaats gezet, de gemeenschap op de eerste plaats, en dat is belangrijker dan wat we (persoonlijk) nodig hebben. En dus zorgen maken over wat andere mensen nodig hebben of denken is als een adaptieve overlevingsstrategie voor velen van ons om zich geaccepteerd te voelen, erbij te horen, niet verbannen te worden, om ons veilig te voelen binnen de gemeenschappen en gezinnen waarin we opgroeien.

Ik ben opgegroeid met het grootste deel van mijn leven en zorgde voor wat mensen zouden denken in zowel de gemeenschappen als culturen waar ik opgroeide. Dus ik voelde altijd alsof ik niet genoeg was. Ik was niet Indisch genoeg in één gemeenschap. Ik was niet Amerikaans genoeg in de andere gemeenschap. Ik was te Amerikaans in één gemeenschap.

GM: Wat heeft u ertoe gebracht het boek zo diep persoonlijk te maken? Hoe oefen je zelfzorg tijdens het schrijven over zulke persoonlijke en potentieel traumatische ervaringen?

SKK: Een deel van het schrijven van dit boek was op veel manieren genezing. Het was heel moeilijk. Ik vertel mensen graag dat het schrijven van dit boek waarschijnlijk een van de moeilijkste vrijwillige dingen was die ik ooit heb gedaan, alleen omdat ik veel dingen moest herbeleven, ik moest veel dingen verwerken die ik in mijn leven over mezelf wilde negeren, ik moest veel ervaringen en keuzes bezitten die ik heb gemaakt en reguleerde en doorbracht met veel moeilijke en ongemakkelijke emotie.

Ik besloot dat ik meer van mijn verhaal wilde delen, omdat, als therapeut, als iemand die mensen als een “expert” op deze inhoud en op deze populatie kijken, ik zoveel boeken van andere experts en andere mensen heb gelezen. Ik heb mijn hele leven zelfhulp verslonden en ik heb altijd een paar dingen gevonden die ontbreken in die zelfhulpinhoudboeken. De eerste is dat ze meestal worden geschreven door blanke mensen uit een individualistische lens, en dus heb ik mezelf nooit echt volledig zien vertegenwoordigen. Een deel ervan hielp, een deel ervan werkte voor mij, maar een deel niet, omdat het de andere cultuur van mij of de andere dingen die belangrijk voor me zijn niet echt integreerde. En twee, ik heb het gevoel dat veel zelfhulpboeken zijn geschreven vanuit een hoger dan uw perspectief.

Ik ben alleen een expert in mijn leven. Ik kan je begeleiding geven, de kennis delen die ik weet, ik kan je meer vragen stellen, zodat je zelf de antwoorden kunt bereiken. Maar ik kan je niet vertellen wat je in je leven moet doen, omdat je leven er heel anders uitziet dan mijn leven.

Dus ik wilde dat dat in het boek zou komen, waar het voelde alsof ik je leidde en je misschien onderwees, maar ik gebruikte mijn verhaal ook als een draad om te zeggen, Nou, dit is wat mij is overkomen, en dit is hoe ik het heb meegemaakt. En ik denk dat dat veel mensen in onze gemeenschap helpt, vooral als ze zo wantrouwend zijn tegenover zelfhulp en geestelijke gezondheidszorg, om te voelen als: “Oh, ze neemt me mee op haar reis, en ik kan nemen wat ik nodig heb en laat wat ik niet nodig heb van haar reis.”

Ik wilde mensen laten zien dat het me lang heeft gekost om naar een plek te komen waar ik zelfs mijn eigen genezing kan beginnen, omdat ik ook op dezelfde manier worstel als andere mensen in de gemeenschap. Ik voelde dat dat echt belangrijk voor mij was om eerst een lid van de gemeenschap te zijn, en vervolgens een expert.

GM: Acculturatie is een groot onderwerp in uw boek. Kun je praten over de impact die het heeft op kinderen van immigranten in termen van integratie en identiteitsvorming?

SKK: Ik kan niet praten over religie en cultuur zonder acculturatie te bespreken – het proces van het aanpassen aan een nieuwe cultuur terwijl ik de oude mogelijk onderhoudt. En daar kan ik niet over praten zonder de assimilatie aan te pakken. Al deze concepten vormen hoe we onszelf identificeren en bekijken.

In mijn boek bleef ik bij de basis gebruiken John Berry’s Acculturatiemodel. Hij legt uit dat mensen op verschillende manieren accultureren: sommigen weerstaan ​​de nieuwe cultuur en handhaven alleen hun erfgoedcultuur, terwijl anderen de nieuwe cultuur volledig overnemen en hun erfgoed afzien. Sommigen proberen beide in evenwicht te brengen, en sommigen voelen zich ook geen eigendom over. Deze keuzes en ervaringen vormen hoe we ons verhouden tot onze identiteit.

Sommige immigrantenouders geloven bijvoorbeeld dat hun kinderen een gemakkelijker leven zullen hebben door te assimileren en kunnen ervoor kiezen om hen hun erfgoedtaal of tradities niet te leren. Anderen – zoals de mijne – geprioritiseerde blijven geworteld in religieuze en culturele identiteit. In mijn huishouden was het ‘Amerikaans’ genoemd bijna een slecht woord – alsof ik ’te Amerikaans’ was.

Deze verschillende benaderingen beïnvloeden hoe kinderen van immigranten hun identiteit ontwikkelen. Een biculturele identiteit betekent navigeren door meerdere culturele invloeden, maar hoe we ons tot hen verhouden, hangt af van onze opvoeding en omgeving. Sommigen groeien op in culturele enclaves zoals Chinatown, omringd door hun erfgoed, terwijl anderen in overwegend witte buitenwijken leven met minder verbindingen met hun achtergrond. Deze ervaringen bepalen hoeveel we onze erfgoedcultuur assimileren of onderhouden.

Inzicht in de keuzes die onze ouders en ouderen hebben gemaakt – en hoe die beslissingen onze identiteit hebben gevormd – helpt ons om de onze beter te begrijpen. In mijn werk moedig ik mensen aan om na te denken over hun biculturele identiteitsontwikkeling: welke ervaringen op school, in sociale omgevingen of binnen familie hebben hen ertoe gebracht trots of schaamte, verbinding of ontkoppeling te voelen, uit verschillende delen van hun identiteit?

GM: Hoe belangrijk is culturele competentie in therapie?

SKK: Culturele gevoeligheid is de sleutel bij het vinden van een therapeut. Ik vermijd het woord ‘competentie’ omdat clinici de achtergrond of ervaring van iemand anders niet volledig kunnen begrijpen, vooral als ze het niet delen. Het vinden van een cultureel inclusieve therapeut betekent het stellen van de juiste vragen tijdens het overleg: heb je samengewerkt met iemand met mijn identiteit of worstelingen? Hoe integreert u cultuur in therapie? De meeste therapeuten bieden gratis overleg, waardoor dit de beste tijd voor u is om te zien of zij de juiste pasvorm zijn.

Het vinden van de juiste therapeut is als dating of het vinden van de perfecte schoen – wat voor de ene persoon werkt, werkt misschien niet voor de andere. De grootste voorspeller van therapiesucces is klantcomfort bij de arts. Hoewel een therapeut die je identiteit deelt, misschien geruststellend aanvoelt, is het belangrijker dat ze nieuwsgierig zijn naar je ervaringen en culturele identiteit. Een goede therapeut neemt niet aan, maar stelt doordachte vragen om uw perspectief te begrijpen. Als ze doen alsof ze al weten hoe je achtergrond je beïnvloedt, is dat een rode vlag.

Uiteindelijk ben jij de expert in je leven. Een goede therapeut respecteert uw autonomie, blijft nieuwsgierig en zorgt ervoor dat therapie in overeenstemming is met uw unieke behoeften – ongeacht hun eigen achtergrond.

GM: Hoewel er veel lessen in uw boek zijn, zijn er specifieke belangrijke afhaalrestaurants waarvan u hoopt dat lezers zullen winnen?

SKK: Ik denk dat de gemeenschappelijke thema’s in deze berichten gevoelens zijn om gezien te worden op een manier die ze nog nooit eerder hebben gevoeld of zich realiseren dat ze iets hebben genezen waarvan ze niet eens wisten dat ze genezen nodig hadden. Ik ontvang deze berichten vaak, wat echt geweldig is en spreekt tot het gebrek aan representatie in geestelijke gezondheid, wellness en zelfhulpruimtes. Voor velen is dit misschien het eerste boek waar ze hun kind-van-immigranten, biculturele of multiculturele identiteit zien weerspiegelen en een dieper inzicht krijgen in hun worstelingen in de geestelijke gezondheidszorg.

Ik wilde dat de belangrijkste les was dat ik geen expert ben in het leven van iemand anders. Ik schreef opzettelijk een boek dat meer vragen biedt dan antwoorden – hoewel ik weet dat dat frustrerend kan zijn omdat mensen vaak concrete oplossingen willen. Maar uiteindelijk kunt u alleen de antwoorden voor uzelf vinden. Mijn rol is om een ​​spiegel omhoog te houden, reflectievragen te geven, mijn verhaal te delen en onderzoek te presenteren. Maar aan het einde van de dag moet je bereid zijn om in de spiegel te kijken en je eigen ervaringen te onderzoeken.

Ik wilde dat lezers wegliepen met een empowered, hun bureau herkennen en wetende dat ze de autonomie hebben om zinvolle veranderingen in hun leven aan te brengen. Ik hoop dat ze zich zowel gezien als uitgedaagd voelen – alsof ik hen empathie aanbied en hen ook stuwt om aandacht te schenken aan de dingen die ze misschien hebben vermeden. Hoewel niet elk deel van het boek met iedereen zal resoneren, hoop ik dat elke lezer iets waardevols vindt om weg te nemen.

Een verrassende en zinvolle impact is dat immigrantenouders het boek lezen – of kinderen van immigranten die het met hun ouders lezen. Ik heb berichten ontvangen van mensen die zeggen dat ze samen een hoofdstuk lezen, dat gesprekken opende die ze nog nooit eerder hadden gehad. Dat is ongelooflijk speciaal geweest omdat ik weet dat niet iedereen toegang heeft tot therapie. Mijn hoop was dat het boek geestelijke gezondheidsvoorlichting biedt en moeilijke maar noodzakelijke gesprekken faciliteert om de relaties te verbeteren.

Afgezien van alleen ouders en kinderen, heb ik ook gehoord van romantische partners die zeggen dat het boek hen heeft geholpen hun kind-van-immigrantenpartner beter te begrijpen en te ondersteunen. Therapeuten hebben ook contact opgenomen en zeiden dat veel van hun cliënten het boek hebben aanbevolen en hen helpen hun gemeenschappen beter te dienen.

Ik wilde in dit boek cultuur in onze gesprekken over geestelijke gezondheid doordringen. Of iemand een kind van immigranten is of niet, ik geloof dat iedereen het weet, liefhebt of werkt met iemand die dat is. En in die zin hoop ik dat dit boek iets zinvols biedt voor iedereen om hun eigen leven en relaties te nemen.