Achter Diversiteit, Gelijkheid en Inclusie Werk
Dominante cultuur: wie wordt als normaal beschouwd en wie is divers?
In onze cultuur zijn er dominante verhalen die een smalle doos creëren van wat ‘normaal’ is, wat ‘normaal’ wordt genoemd. dominante cultuurIedereen valt soms buiten dat ‘normale’ hokje – misschien vanwege hoe we eruit zien (mijn huidskleur, hoe groot, klein, mannelijk of vrouwelijk ik overkom), welke vaardigheden we hebben (of ik kan dansen, basketballen, goed kan schrijven), of hoe systemen zijn gestructureerd (of ik een banklening kan krijgen om een huis te kopen, of mijn leraar tijdens de les vaker jongens dan meisjes aanspreekt, of ik vaker word aangehouden of gearresteerd dan mijn blanke collega’s).
Diversiteit, Gelijkheid en Inclusie (DEI) werk begint met het erkennen van verschillende soorten diversiteit en wat het verschil veroorzaakt. De meeste van onze Becoming an Antiracist Organization trainingen beginnen met onze trainers die onszelf introduceren door te delen op welke manier we als “anders” of “divers” worden gezien ten opzichte van de dominante cultuur.
Training over diversiteit, gelijkheid en inclusie: moeder had gelijk: ik ben bijzonder!
Onze verschillen kunnen ons uniek, speciaal en getalenteerd maken. Ze kunnen ook dienen als doelwitten op onze ruggen die ons marginaliseren, onderdrukken en ons ervan weerhouden erbij te horen. Tijdens onze trainingen doen we het werk van het aanspreken, uitnodigen en benoemen van manieren waarop onze psychologische, fysieke en sociale verschillen van invloed zijn op hoe we ons voelen, handelen en ons in de wereld laten zien. Wanneer een deelnemer een ervaring deelt van een tijd waarin hij/zij zich anders voelde, zou deze daad van kwetsbaarheid idealiter de harten van de luisteraars moeten doen smelten.
Diversiteit, gelijkheid en inclusie: als ik erbij moet horen, moet ik erbij horen… dan vertrek ik.
Als we denken aan inclusie, stellen we ons voor dat we een omgeving creëren waarin ieder individu of iedere groep welkom is, gerespecteerd, ondersteund en gewaardeerd wordt, zodat zij volledig kunnen deelnemen en hun authentieke zelf naar boven kunnen halen.
We willen allemaal volledig worden opgenomen, waar we ook gaan. Brene Brown zegt dat erbij horen het tegenovergestelde is van erbij horen. We creëren een gevoel van erbij horen wanneer ons volledige zelf wordt erkend en geaccepteerd, waar we ook gaan. Het bijpassen vereist dat we delen van onszelf sorteren, uitzoeken wat past en wat niet, en onszelf verdraaien in de mal van wat we acceptabel vinden.
Het concept van rassenneutraliteit is het geloof dat ras geen actieve speler is in het creëren van omstandigheden die sommigen uitsluiten en anderen insluiten. Maar als dat waar is, waarom is het dan zo moeilijk om erover te praten?
De manier om inclusie te bereiken is door diversiteit te benoemen, de delen van onszelf die we willen vieren, maar ook de delen van onszelf die gemarginaliseerd en uitgesloten worden — misschien vanwege geslacht, fysieke mogelijkheden, mentale gezondheid, ras, leeftijd — zoveel redenen! In mijn jaren van diversiteits- en gelijkheidstrainingen met groepen, kunnen verhalen over verschil soms deelnemers triggeren. Bijvoorbeeld wanneer iemand een pijnlijke ervaring deelt die diepe pijn uitdrukt, maar ook gevoelens van schuld, schaamte of defensiviteit triggert bij andere deelnemers — vooral degenen in leiderschapsfuncties. Of als iemand een ervaring deelt van gemarginaliseerd worden en een andere deelnemer geïrriteerd raakt door een ander “sobverhaal”.
Het gaat er niet om een Olympische Spelen van onderdrukking te creëren, waarbij diverse groepen strijden om alle middelen en aandacht. Het gaat erom te erkennen dat een cultuur die een dominant ideaalbeeld van wat past, uiteindelijk voor niemand werkt.
