Tien lessen in nabuurschap uit een cohousinggemeenschap

De krantenkoppen zijn overal: Amerikanen hebben dat ook gedaan minder goede vrienden en uitgeven meer tijd online. Vooral mannen zijn dat de gevolgen ondervinden van het gevoel niet gezien en verbonden te zijn; velen missen relaties van wederzijdse kwetsbaarheid en authenticiteit. Werkende gezinnen zijn uitgeput en overweldigd; ze proberen allerlei oplossingen te bedenken voor systemische problemen zoals de crisis in de kinderopvang en het wegsluipen van werkverwachtingen naar niet-werkuren. Jonge mensen zijn dat wel enorm worstelen. Het is genoeg om ervoor te zorgen dat je een deken over je hoofd wilt leggen en nooit het huis wilt verlaten.

Maar eigenlijk zou je het tegenovergestelde moeten doen! Kom tevoorschijn, maak verbinding, steek je handen in de grond en je voeten op de pedalen van een fiets. Je kunt beginnen door een doelbewuste, toegewijde en creatieve buurman te worden.

Ik heb hier zo’n sterk gevoel bij omdat ik nu al meer dan tien jaar in een ‘intentionele gemeenschap’ leef – een plek waar mensen samenkomen op basis van gedeelde waarden en doelen. Ik verhuisde in 2013, op 33-jarige leeftijd, van een vrij groot vooroorlogs appartementencomplex in Brooklyn, NY, waar ik ondanks vele pogingen om contact op te nemen slechts één buurman kende. Ik was altijd geïnteresseerd geweest in een opzettelijke gemeenschap, dus toen mijn man een Facebook-bericht zag van een oude bekende waarin ze aankondigde dat ze haar huis in een cohousing-gemeenschap zou verlaten – privéwoningen geclusterd rond een gedeelde ruimte – sprongen we erop.

Deze sprong was niet zonder angst en controverse. Wij kenden niemand die er al woonde. Om te beginnen woonden we een gezamenlijke maaltijd bij en schreven we een brief over hoe we over gemeenschap dachten – dat was de som van ons ‘sollicitatieproces’. We hadden ook nog nooit iemand gekend die in een cohousinggemeenschap woonde, dus we hadden er in het echte leven geen enkele referentie voor. Mijn vader, wiens financiële advies ik tot nu toe altijd had opgevolgd, vond het een twijfelachtige keuze om ons eerste huis te kopen in wat hem een ​​meer formele versie leek van de hippiecommunes van de jaren zestig. Zou het een verkoopwaarde hebben? Zouden mijn buren gekken blijken te zijn?

Het is in feite geen hippiecommune. Eerlijk gezegd zijn we een groep van tien huishoudens die religieus, professioneel, economisch, generaties en politiek divers zijn, en een deel van wat onze onderlinge afhankelijkheid doet werken is structuur, en niet een losbandig leven. In onze gemeenschap eten we één keer per week samen in een industriële keuken en eetkamer, en werken we één zaterdag per maand aan onze gemeenschappelijke ruimtes en binnenplaats. Tussendoor hoeden we bijen, geven we co-ouderschap aan kleine kinderen, brengen we elkaar soep en nog veel meer. We irriteren en stellen elkaar teleur, steunen en zorgen voor elkaar, en, waarschijnlijk het allerbelangrijkste, maken elkaar regelmatig aan het lachen. We leven in een tijd van overlappende crises en zoveel mogelijkheden om opnieuw na te denken over hoe we samenleven.

Aangezien er in de Verenigde Staten slechts 160 cohousinggemeenschappen zijn, woont u waarschijnlijk niet in één. Toch heb ik van mij een aantal dingen geleerd over nabuurschap die elke buurt kunnen verbeteren. Ongeacht je woon- en buurtcontext, hier zijn 10 lessen voor meer onderlinge afhankelijkheid en minder eenzaamheid in deze mooie, verschrikkelijke tijd.

Delen ontsluit overvloed. Ik wist helemaal niets van tuinieren. Mijn buurvrouw Louise weet alles van de tuin; midden 80 helpt het haar om vitaal en gezond te blijven door in de tuin te werken, en ze vindt het leuk om haar kennis door te geven. Samen vormen we een behoorlijk geweldig team. Onlangs deden haar handen pijn, dus ging ze in haar stoel midden in de tuin zitten en gaf mij aanwijzingen. Zij was het brein, ik was het brein. Als ik alleen was, zouden mijn kinderen geen basilicum en boerenkool rechtstreeks uit de tuin eten en als Louise alleen was, zou ze misschien niemand hebben om les te geven of om haar eten mee te delen of om haar te helpen. Samen wordt alles lekkerder, goedkoper en generaties gezonder.

Nabuurschap is ook voor introverte mensen. Als ik mensen vertel dat ik in co-housing woon, zijn ze vaak enthousiast en zeggen ze: “Waarom leeft niet iedereen zo?” Maar soms krijg ik een heel andere reactie: “Ik ben introvert. Ik denk dat cohousing mij gek zou maken.” De verrassende waarheid is deze: omdat cohousing gestructureerd is en opzettelijk aandacht besteedt aan verschillende soorten persoonlijkheidstypes, gedijen introverte mensen hier. Er wordt van niemand verwacht dat hij altijd sociaal is, en we kennen elkaar allemaal goed genoeg om te weten wie de introverte en extraverte mensen zijn, en wie een mix van die twee is. Vriendelijk zijn betekent niet dat je spraakzaam bent. Idealiter betekent het dat je een relatie hebt die diep genoeg is, zodat je weet wat goed voelt en wat invasief voelt voor de mensen om je heen.

De kleine dingen zorgen voor een groot gevoel van wederkerigheid. Hoe vaak hebben we onze melk niet over het hek van de achtertuin gedeeld omdat onze buurvrouw, Sarah, wat nodig had voor haar ochtendkoffie en een SOS-sms-bericht stuurde? Ik kan niet tellen. Onlangs kwam haar man Jon langs met een liter melk voor ons als een soort bedankje, zodat we die week een bezoek minder aan de supermarkt hadden. De steun is zo klein als een kopje melk, maar het algehele gevoel fysiek dichtbij mensen te zijn die je leven gemakkelijker, veiliger en zoeter kunnen maken, is enorm.

Nabijheid is de sleutel. Zo vaak zijn de manieren waarop mijn buren en ik elkaar kunnen ondersteunen alleen mogelijk omdat we slechts een paar meter verderop wonen en elkaar tegenkomen op de binnenplaats of reageren op een spontaan en snel verzoek. Louise weet dat spliterwtensoep voor mij troostmaaltijd is, dus als ze een portie maakt, zet ze vaak een klein bakje met de spullen neer die ik kan eten of invriezen. Als ze maar een paar straten verderop woonde, zou het gebaar meer voorbedachtheid en communicatie vergen. In plaats daarvan is het gewoon een bocht naar rechts op de binnenplaats en gaat ze verder met haar dag, wetende dat ze een draagmoeder is geweest voor een werkende moeder die ernaar verlangt verzorgd te worden, in plaats van al het verzorgen.

Voed de grond met dankbaarheid om de moeilijke tijden te doorstaan. Laten we eerlijk zijn: het is niet altijd gemakkelijk om in een gemeenschap te leven of buren te zijn. Daarom is het absoluut noodzakelijk dat je regelmatig oefent in het aandacht besteden aan wat geweldig is en het uitdrukken ervan. In onze gemeenschap heeft een buurman een waarderingsbord gemaakt, waarop we kleine briefjes en cadeautjes voor mensen achterlaten, en we beginnen een bijeenkomst vaak met een rondje dankbaarheid. Het helpt ons gefocust te blijven op wat werkt, en niet alleen op wat uitdagend is, op het gebied van onderling afhankelijk leven. Ook het leven kent moeilijke seizoenen. In onze gemeenschap hebben we werkloosheid, arbeidsongeschiktheid, verlies en nog veel meer doorstaan. Het is geweldig om een ​​groep mensen te hebben die je in de moeilijkere seizoenen kunnen vasthouden, en dat betekent feestvieren in de lichtere seizoenen.

Kinderen mogen zijn wat ze kunnen zien. In een nucleair gezin (hoe zeldzaam ze ook zijn) hebben kinderen meestal maar een of twee volwassenen waar ze zichzelf naar kunnen vormen en van kunnen leren. Niet in een gemeenschap of netwerk van buren! Kinderen kunnen allerlei soorten volwassen persoonlijkheden, keuzes, beroepen en genderuitdrukkingen uitproberen, en nog veel meer. Ben jij een jongen die zich voorstelt iets artistieks te doen, dan zijn Revy, een grafisch ontwerper, of John, een architect, het bekijken waard. Meisjes in de gemeenschap kunnen zien hoe vrouwen die er nooit voor hebben gekozen om kinderen te krijgen, een volwaardig, interessant leven leiden naast vrouwen die er wel voor hebben gekozen om moeder te worden – opnieuw een grote overwinning voor de reikwijdte van hun verbeeldingskracht over hun toekomstige zelf. Het is een hoorn des overvloeds van volwassenheid – en ze verdienen het allemaal!

Buren zijn geweldige metgezellen voor rituelen. We zijn een interreligieuze gemeenschap, dus delen we om de beurt gebeden en rituelen uit onze tradities. Het is een geweldige manier voor ons om allemaal over elkaars religies te leren – boeddhisme, jodendom, christendom in allerlei soorten en maten – en ook te begrijpen dat zelfs mensen zonder formele religie onze eigen rituelen hebben, evenals heilige overtuigingen. Dit hoeft ook niet religieus te zijn! Een happy hour op vrijdagavond of een kinderfilm op zaterdag op het grasveld zijn fantastische culturele rituelen die ervoor zorgen dat we ons allemaal verweven voelen in het leven, wat steeds geruststellender is in deze onzekere tijden.

Delen is geweldig voor onze pijnlijke planeet. Onze gemeenschapszonnepanelen verlagen onze maandelijkse rekeningen tot ongeveer $ 10 per maand, een waslijn vermindert het waterverbruik, fietsen helpen ons fossiele brandstoffen te vermijden, een gereedschapsschuur voorziet ons van wat we nodig hebben, zodat we dingen kunnen repareren als ze kapot gaan in plaats van te kopen nieuwe dingen. De lijst gaat maar door. Hoewel elk van onze individuele gezinnen misschien overweldigd is door het vooruitzicht een kapotte vaatwasser te repareren of plastic uit te zoeken voor Ridwell Recycling, waar we net mee zijn begonnen, zijn er genoeg van ons in de buurt met een verscheidenheid aan vaardigheden en energie, zodat we meestal uitzoeken hoe we samen het meest duurzame kunnen doen. Net zoals ‘vele handen licht werk maken’, zorgen veel hersenen voor minder stress. Het betekent niet dat we er niet nog steeds moeite mee hebben om onze individuele Amazon-bestellingen te verminderen of elektrische auto’s te betalen, maar het is gemakkelijker om het goede te doen als er een grotere groep mensen zich ervoor inzet.

Samen zijn we veiliger. We wonen in het stedelijke Oakland. Onlangs vond ik een vrouw die een psychotische aanval had, zittend in de stoel voor mijn huis. Ik probeerde haar een glas water te brengen en haar over te halen, maar had geen geluk, dus klopte ik op de deuren om me heen en vond een paar buren die me konden helpen haar zachtjes aan te moedigen een andere plek te zoeken om te rusten. We hoefden de politie niet te bellen en ik wist dat ik back-up had voor het omgaan met een trieste situatie. Dat zou niet zijn gebeurd tenzij ik in die relaties had geïnvesteerd voordat ik ze nodig had. We hadden een gedeeld waardensysteem, waarbij we vriendelijk moesten blijven. Toen er om ons heen veel misdaad leek te gebeuren, organiseerden we een geïmproviseerde gemeenschapsbijeenkomst om onze gevoelens eromheen te verwerken. We voelden ons allemaal beter na die ontmoeting. We kunnen de stad en haar economische ongelijkheid niet van de ene op de andere dag veranderen, maar we kunnen wel bij elkaar blijven.

Intergenerationeel nabuurschap is een win-win-win-win-win-win-win-win-win. Onze leeftijden variëren van vier jaar tot 86 jaar, en die heterogeniteit is de sleutel tot onze collectieve bloei. De jongeren bieden energie, vreugde en een gevoel van hoop. De ouderen bieden perspectief en wijsheid, en herinneren ons eraan om te vertragen en te bewegen met de snelheid van echte relaties. Iedereen daar tussenin heeft verschillende gaven, vaardigheden en manieren om hun dagen en bijdragen vorm te geven. Buren van verschillende generaties hebben elkaar niet alleen nodig, maar genieten ook van elkaar. En die vreugde is een onuitputtelijke bron van vitaliteit.