Kun jij ‘To Kill a Mockingbird’ in 2024 uitvoeren?

Dickinson-experts raadplegen elkaar over de productie van controversieel toneelstuk

door MaryAlice Bitts-Jackson

Wat kan een klassiek toneelstuk gebaseerd op een veel verboden roman van 64 jaar ons vertellen over de strijd voor sociale rechtvaardigheid in 2024? Wie mag dat verhaal vertellen, en hoe moeten ze het vertellen – als het überhaupt verteld moet worden?

Deze vragen wervelden rond de recente Carlisle Theatre-productie van Een spotvogel doden. Een team van Dickinson-adviseurs en andere gemeenschapsleiders werkte samen met de regisseurs van het stuk om dit klassieke werk op een authentieke en krachtige manier naar de 21e eeuw te brengen.

Controversiële klassieker

Het stuk vertelt het verhaal van de verdediging door een blanke advocaat van een onschuldige zwarte man, gezien door de ogen van de dochter van de advocaat. Foto door Myers Media.

Gebaseerd op de Pulitzer Prize-winnende roman uit 1960 van Harper Lee en gedramatiseerd door Christopher Sergel. Een spotvogel doden draait om een ​​blanke advocaat, Atticus Finch, en zijn verdediging van Tom Robinson, een zwarte man die valselijk wordt beschuldigd van verkrachting. Het speelt zich af in het gesegregeerde diepe zuiden van de jaren dertig.

Hoewel het lange tijd werd geprezen als een oproep tot empathie en steun voor de burgerrechtenbeweging – die aan de gang was toen het werd geschreven –Een spotvogel doden wordt tegenwoordig als een controversieel werk beschouwd. De thema’s blijven van vitaal belang en relevant, maar de aanpak – waarbij de zwarte strijd voor gerechtigheid wordt weergegeven door de lens van blanke empathie – is voor veel Amerikanen in 2024 op zijn best ongemakkelijk. En omdat het complexe en beladen kwesties aanpakt en een liberaal gebruik van het ‘N-woord’ omvat, is de roman momenteel verboden in sommige Amerikaanse scholen en bibliotheken.

“Dit stuk was dus riskant voor het Carlisle Theatre en de theatergroep Players on High”, zegt Yvette Davis, directeur van Dickinson’s Popel Shaw Centrum voor Ras en Etniciteitdie als hoofdconsulent diende en Calpurnia in de productie portretteerde. “Ze vroegen om hulp bij het navigeren door het racisme, de vrouwenhaat, de neurodivergentie, het onvermogen en het onrecht dat het stuk uitbeeldt.”

Davis en Dickinson’s Keola Simpson (assistent-professor van theater), Naaja Rogers (gasthoogleraar van Africana-studies) en Marni Jones (decaan en uitvoerend directeur, Access & Disability Services) sloten zich aan bij lokale leiders Safronia Perry (Carlisle Borough Council) en TaWanda Stallworth (Penn State Dickinson Law) om de weg te wijzen.

Taalkundige mijnenvelden

Gedurende de repetitieperiode hielpen wekelijkse discussies de castleden om te worstelen met de historische en hedendaagse kwesties die voorhanden waren. Davis leidde een discussie over het historische en huidige gebruik van het ‘N-woord’, waarvan de leden van de cast aarzelden om het onder woorden te brengen terwijl ze hun regels reciteerden.

De klassieke roman To Kill a Mockingbird uit 1960 en de toneelbewerking ervan werden lang geprezen als een oproep tot empathie voor de zwarte strijd voor gerechtigheid. Tegenwoordig zijn ze controversieel. Foto door Myers Media.

“Elk woord is belangrijk in het script, en vooral in dit stuk toont de taal macht”, zegt Hadley D’Esopo ’23een inwoner van Carlisle en recent afgestudeerd aan Dickinson die de aanklager van Robinson, Mayella, speelde. “Yvette legde de moeilijke, diepe geschiedenis van dat woord uit op een manier die zelfs de jongste kinderen in de cast konden begrijpen en alle vragen konden beantwoorden.”

Opbeurende zwarte stemmen

De Dickinson en lokale adviseurs drongen er bij de cast ook op aan om na te denken over het belang van het verheffen van zwarte ervaringen en perspectieven in deze productie – het meest kritisch was die van Robinson, de beschuldigde en onschuldige man die terechtstaat. Om deze ervaringen centraal te stellen – en het fictieve verhaal van vóór de burgerrechten te verbinden met waargebeurde kwesties van vandaag – stelden ze een krachtige gordijnoproep voor, waarbij de namen werden benadrukt van gekleurde mensen die door de politie en andere instellingen waren vermoord.

Het stuk eindigde met een citaat van James Baldwin: “Niet alles wat onder ogen wordt gezien kan worden veranderd, maar niets kan worden veranderd totdat het onder ogen wordt gezien.” “Bij zes van de zeven optredens kregen we staande ovaties”, zegt Davis.

Directeuren binnen Dickinson’s Diversity, Equity & Inclusion-divisie betaalden 37 Dickinson-studenten om het stuk te zien en te bespreken. En alle leden van het publiek werden uitgenodigd om deel te nemen aan gemeenschapsdiscussies. Dat omvatte een gratis educatieve serie in Carlisle’s Second Presbyterian Church en lezingen bij Penn State Dickinson Law.

D’Esopo is dankbaar dat hij deel uitmaakte van de productie. “Als acteur hield ik van deze ervaring omdat het me uitdaagde op manieren die ik nog niet eerder had uitgedaagd”, zegt ze.

“Dit is waar theater voor is: we houden de samenleving een spiegel voor, lanceren een discours en versterken stemmen die worden overstemd, gecensureerd of begraven”, legt Simpson uit. “Soms moeten we pittige gesprekken met elkaar voeren. Als we ons werk goed doen, stopt het praten niet zodra we de theaterzaal verlaten.”

NEEM DE VOLGENDE STAPPEN

Gepubliceerd op 14 november 2024