Hoe Project Guideline mij hielp om zelfstandig een halve marathon te rennen

Opmerking van de redacteur: Bij Google zijn we geïnteresseerd in het onderzoeken hoe technologie het dagelijks leven en de ervaringen van mensen kan verbeteren. Het is een zeldzame eer om met hen te werken Fatmir Seremeti, een paralympische goalballatleet die bewustzijn verspreidt over hoe het is om slechtziend te zijn. We hebben een nieuwe versie van Projectrichtlijneen onderzoeksproject in een vroeg stadium dat gebruikmaakt van on-device machine learning, om Fatmir in staat te stellen om zelfstandig een drukke halve marathon te rennen – met behulp van een telefoon en koptelefoon om een ​​ziende gids voor hem te volgen. Hieronder vertelt Fatmir waarom hij met ons heeft samengewerkt aan dit onderzoeksproject en hoe de reis voor hem is geweest.

Vorige week heb ik de technologie van Project Guideline getest tijdens het rennen en voltooien van de halve marathon van Stockholm.

Als tiener veranderde een ernstige oogziekte mijn leven drastisch. Het veranderde mijn pad van een jonge jongen in Rosengård, Malmö, in een elite-atleet in de sport goalball, speciaal ontworpen voor atleten met een visuele beperking. Ondanks de uitdagingen heb ik altijd gezocht naar nieuwe mogelijkheden, van het bereiken van de wereldtop in goalball tot het inspireren van anderen via lezingen, boeken en mijn aanwezigheid op sociale media.

In mijn dagelijks leven navigeer ik met de hulp van mijn ongelooflijke geleidehond Comet en een netwerk van ondersteunende mensen. Ik herinner me nog levendig hoe het voelde toen ik voor het eerst een geleidehond kreeg. Het voelde bijna alsof ik mijn zicht terugkreeg. Comet of een vertrouwd persoon om me aan vast te houden terwijl ik mijn leven leid, is op dit punt een tweede natuur voor me geworden.

Toen Google mij benaderde om hun nieuwe machine learning-technologie te testen voor onafhankelijk en contactloos hardlopen, was ik meteen enthousiast. We zetten koers naar de Stockholm Half Marathon en begonnen te kijken naar manieren om deze droom werkelijkheid te laten worden.

Het concept is eenvoudig. Ik zou een telefoon dragen aan een harnas over mijn borst. De camera van de telefoon zou dan zoeken naar een fysieke gids een paar meter voor me en audiosignalen geven, afhankelijk van mijn positie ten opzichte van de koploper. Wanneer ik te ver naar een van beide kanten zou afwijken, zou ik een geluid horen dat luider werd en me terug naar mijn oorspronkelijke positie leidde. Toen we de technologie testten met het team van Google Outdoor in Stockholm, duurde het niet lang voordat we kilometers achter elkaar konden rennen. Het was de eerste keer in lange tijd dat ik kon rennen zonder fysiek vastgebonden te zijn aan mijn hond of een gids. Nu werd het een kwestie van proberen om nog sneller te rennen.