Begin genderdialoog met vragen

Als praktiserend genderprofessional heeft de ervaring mij geleerd dat hoe meer er openlijk over gender wordt gesproken, hoe meer gemeenschappelijke grond er wordt gevonden en hoe meer vooruitgang er wordt geboekt. Genderdialoog is zowel een vereiste als een zegen voor genderbalans, wat op zijn beurt een door onderzoek geverifieerd voordeel is voor elke organisatie. Toch is er veel aarzeling om het onderwerp te benaderen.

Vermijding mag niet als een optie worden gezien. Op elke werkplek, of waar mensen ook samenkomen, zullen er problemen zijn met betrekking tot gender die, als ze niet worden aangepakt, een belemmering vormen voor relaties, prestaties, etc. Dit kunnen problemen zijn van intimidatie, ongelijkheid, werkrelaties (of gebrek daaraan), en meer. Hoewel er veel strategieën en tactieken zijn om te proberen met de problemen om te gaan, is het meest behulpzame dat kan plaatsvinden een open dialoog over deze onderwerpen. Echter, veel mensen vinden het bespreken van genderonderwerpen een van de moeilijkere gesprekken om te voeren. Wat heel nuttig kan zijn, is gewoon een vraag stellen.

Waar zijn de vrouwen?

Te vaak accepteren we dingen als gegeven. Vrouwen zijn op heel veel plekken ondervertegenwoordigd en ondergewaardeerd. We zien niet wie er niet is. Veel te vaak zijn vrouwen enorm ondervertegenwoordigd aan tafel en op evenementen, of helemaal afwezig. En totdat iedereen vraagt ​​waarom er zo weinig vrouwen aan tafel zitten, zullen er ook zo weinig vrouwen aan tafel blijven.

Het is mogelijk – en afhankelijk van de samenstelling van een groep of organisatie is het zelfs waarschijnlijk – dat een volledig mannelijke configuratie geheel passend is, gegeven de behoefte, beschikbaarheid, ervaring, enzovoort. Elk aantal variabelen en redenen kan legitiem ervoor zorgen dat een gebeurtenis zo onevenwichtig is. Maar dat mag nooit worden aangenomen, omdat het veel vaker te vermijden is. De vraag naar passend evenwicht en representatie is altijd een geldige.

Toen ik nog niet zo lang geleden met een groot federaal agentschap werkte, zag ik een voorbeeld van het aankaarten van ongelijkheid. Dit agentschap ondersteunde verschillende Facebookpagina’s voor verschillende groepen werknemers. Een bericht op een van deze pagina’s toonde een groep mannen die nieuwe software testten tijdens een testbedoefening. Een vrouwelijke bondgenoot wees me op het bericht en merkte op dat er geen vrouwen bij betrokken waren. Ik kende de manager van het testbed en sprak vervolgens met hem. Ik vroeg hem waarom alle evaluatoren mannen waren. Hij was aanvankelijk defensief toen hij uitlegde dat de mannen die waren uitgenodigd om deel te nemen aan de simulatie inderdaad ervaren en experts waren, en dat het dus gepast was. Maar ik vroeg verder en vroeg of dat betekende dat er geen gekwalificeerde vrouwen waren. Natuurlijk waren die er wel, maar de betrokken mannen waren er als norm van eerdere simulaties. “Dit zijn de jongens die het altijd doen – ik weet dat ze het kunnen,” zei hij. “Zijn er vrouwen die ook de capaciteiten zouden hebben?” Ik drong aan. Hij moest even pauzeren en nadenken. Ik kon hem eindelijk zover krijgen om de vraag echt te overwegen.

Kennis van de aanwezigheid van vrouwen (of het gebrek daaraan) in vergaderingen, groepen, evenementen, etc., moet een gewoonte worden als onderdeel van de werkcultuur. Zonder kennis zal er geen verandering plaatsvinden, en zonder vragen zal kennis niet plaatsvinden. “Waar zijn de vrouwen?” De vraag is nooit ongepast.

Zo’n vraag dient niet alleen als herinnering aan praktijken, maar zoals het geval was met mij en de simulatiemanager, leidde het tot een uitstekende dialoog. Hij en ik hadden een geweldig gesprek over het onderwerp. En daarna hadden we nog meer verhelderende gesprekken over gendergelijkheid en praktijken.

Een paar jaar geleden was ik onderdeel van een nog mooier gesprek over het onderwerp van vrouwelijke ondervertegenwoordiging met een groep internationale mannelijke hydrologen. Ja, mannelijke wetenschappers die het over gender hadden als het onderwerp van keuze. De discussie vond plaats in Rome nadat ik een workshop over vrouwelijk leiderschap had gegeven aan vrouwelijke professionals in de hydrologie. Dit was onderdeel van een internationale hydrologieconferentie. Ik was op een avondreceptie en zat aan een tafel met ongeveer acht mannelijke hydrologen en één vrouwelijke hydroloog. Onnodig te zeggen dat ik verrast was door het onderwerp van gesprek, want ik verwachtte iets wetenschappelijks te bespreken. Maar er werd een vraag gesteld over mijn workshop en hoe het meer vrouwen in staat zou kunnen stellen om de daaropvolgende conferentie bij te wonen. Naar aanleiding van die specifieke vraag begon deze groep van voornamelijk oudere blanke mannen aan een langdurig gesprek uitsluitend over empowerment van vrouwen, gendergelijkheid en feminisme. Elke man herkende de vele problemen waarmee vrouwen worden geconfronteerd en ze wilden helpen. Het werd heel persoonlijk.

Ik heb ontdekt dat één simpele vraag kan leiden tot de grootste discussies.

Er kunnen bewustwordingsverklaringen worden afgelegd en informatie kan worden gedeeld, maar te vaak zal dit slechts oppervlakkige aandacht opleveren. Als u echt wilt dat iemand over iets nadenkt – echt nadenkt en overweegt – stel dan een vraag. Hier zit wetenschap achter – hersenwetenschap:

• Wanneer ons een vraag wordt gesteld, wordt ons hele brein gestimuleerd en komt er serotonine vrij. Deze vrijgave van serotonine zorgt ervoor dat het brein ontspant en het het beste in staat is om antwoorden te vinden en oplossingen te ontwikkelen – en om complexe dialogen te onderhouden.

• Vragen triggeren een mentale reflex die bekend staat als “instinctieve uitwerking”. Wanneer een vraag wordt gesteld, neemt deze het denkproces van de hersenen over. En wanneer je hersenen nadenken over het antwoord op een vraag, kunnen ze nergens anders over nadenken.

• Vragen zetten de hersenen er ook toe aan om na te denken over een bepaald gedrag, wat
  verhoogt de waarschijnlijkheid dat ernaar gehandeld zal worden. Bovendien, hoe meer de hersenen over een gedrag nadenken, hoe waarschijnlijker het is dat we het zullen uitvoeren.
  

• Vragen verplaatsen de verwerking ook van het emotionele deel van de hersenen naar het logische. Het verwijderen van emotie uit moeilijke gendergesprekken kan inderdaad erg nuttig zijn.

Een van de sterkste vormen van ondervraging met betrekking tot gender komt in de vorm van gender mainstreaming-praktijken. Met deze praktijk wordt een andere simpele, maar krachtig dialoog-uitlokkende, vraag gesteld:

Wat zijn de gevolgen voor vrouwen en wat zijn de gevolgen voor mannen?

De bedoeling van gender mainstreaming, een wereldwijd initiatief, is om gendergevoeligheden in alle besluitvormingsprocessen te verankeren. Per definitie is het het proces om de implicaties voor vrouwen en mannen van elke geplande actie, inclusief wetgeving, beleid of programma’s, op alle gebieden en op alle niveaus te beoordelen. Het is een strategie om de zorgen en ervaringen van vrouwen, maar ook van mannen, een integrale dimensie te maken van het ontwerp, de implementatie, monitoring en evaluatie van beleid en programma’s in alle politieke, economische en maatschappelijke sferen, zodat vrouwen en mannen er evenveel baat bij hebben en ongelijkheid niet in stand wordt gehouden.

Ik heb met internationale organisaties gewerkt aan gendermainstreaming en heb met eigen ogen gezien hoe gendermainstreaming werkt als instrument voor verandering.

Gender mainstreaming is veel dingen, maar wat mij betreft is de grootste waarde die van een lens: een genderbewustzijns- of gendergevoelige lens. Het legt een geconcentreerde focus op gender als een facet van de ervaringen van mensen, met uitsluiting van andere facetten.

Gender mainstreaming als lens zorgt ervoor dat elk proces, beleid of programma op een gendergevoelige manier wordt bekeken. Het roept twee vragen op: Wat zijn de gevolgen voor mannen en wat zijn de gevolgen voor vrouwen? Zijn ze eerlijk? Ik vraag bijvoorbeeld vaak aan mijn klassen: “Wat als een gemeenschap besluit om plastic waterflessen te verbieden? Wat zijn de effecten voor mannen en wat zijn de effecten voor vrouwen?” Ik stel de vraag in twee delen, mannen en vrouwen apart, als middel om echt gendergevoelige antwoorden te krijgen. Wanneer de vraag correct is geformuleerd en beantwoord, verhoogt het bewustzijn en zorgt het ervoor dat gendergevoeligheid wordt erkend. Die erkenning wordt op zijn beurt een katalysator om pariteit te waarborgen.

De volgende soorten vragen kunnen worden gesteld:

• Welk effect heeft een nieuw personeelsrooster op de mannen in de organisatie, en welk effect heeft het op de vrouwen?

• Wanneer een werk-privéprogramma wordt voorgesteld, hebben zowel mannen als vrouwen dan een gelijke bijdrage geleverd, en zijn de effecten op de mannelijke en vrouwelijke beroepsbevolking gelijk?

• Biedt dit nieuwe besluitvormingsproces ruimte voor een eerlijke inbreng van mannen en vrouwen?

• Zal deze werkgroep, deze vergadering, dit panel niet alleen numeriek, maar ook en vooral qua bijdrage een gelijke deelname hebben?

• Biedt deze voorgestelde training zowel mannen als vrouwen op een gelijke manier voordelen?

Zoals eerder opgemerkt, kan de ondervragingslijn worden vereenvoudigd tot
Wat zijn de gevolgen voor vrouwen en wat zijn de gevolgen voor mannen? En deze vraag kan in een onbeperkt aantal situaties gesteld worden. Het is toepasbaar op bijna elk gesprek en leidt het gesprek direct naar het onderwerp gendergelijkheid. En het doet dat op een zeer veilige manier, zonder enige vorm van defensief gedrag. De vraag kadert een gendergesprek openlijk rond een logische overweging die als wederzijds belang kan worden gezien.

Nu ga ik vals spelen en dit artikel afronden door niet te zeggen wat er gevraagd moet worden, maar te kijken naar wie er gevraagd moet worden. Laten we vooraf erkennen dat er van geen enkele man verwacht kan worden dat hij het op ervaring gebaseerde perspectief van een vrouw volledig begrijpt, en dat ook geen enkele vrouw het op ervaring gebaseerde perspectief van een man volledig kan begrijpen. Er zijn verschillende perspectieven nodig om het complete plaatje te krijgen.

Bij het presenteren van communicaties en perspectieven gedurende mijn professionele carrière, wees ik er vaak op dat het in de middeleeuwen vaak de zogenaamde ‘hofnar’ was die het oor van een koning of koningin had. Het kan heel nuttig zijn voor een leider of heerser om perspectieven te krijgen buiten de eigen inner circle van adviseurs, waarschijnlijk homogene adviseurs.

Ik heb ooit een goede mannelijke collega van mij op het gebied van gender, Jeffery Tobias Halter van ywomen.biz, gevraagd hoe hij omgaat met de vragen van mannen die een belangrijke rol spelen in de inspanningen voor gendergelijkheid. Hij vertelde me dat hij dit vraagt ​​aan zijn vrouwelijke publiek: “Wil je weten wat het mannelijke perspectief is op deze belangrijke kwesties?”.

Het is waar dat ik, net als de meeste lezers, heb gezien dat er veel te veel door mannen gedomineerde discussies (zogenaamde ‘manals’) zijn. Maar hoewel we zeker niet willen dat mannelijke stemmen de genderdiscussie domineren, willen we wel hun perspectief.

Niemand van ons heeft een volledig perspectief, en evenmin kunnen heel weinig van ons volledig empathisch zijn. Het is onmogelijk om dingen echt door de ogen van een ander te zien, en het kan net zo moeilijk zijn om gewoon een gedeeld perspectief te hebben. We hebben allemaal blinde vlekken die ons volledig belemmeren om de beste conclusies te trekken.

Een enorme blinde vlek voor velen is de alomtegenwoordigheid van genderbias. Sterker nog, slechts 33-56% van de mannen gelooft dat genderbias nog steeds bestaat. Slechts 10% gelooft dat er genderbias is op hun eigen werkplek! 77% van de vrouwen vindt dat er genderongelijkheid is op de werkplek, vergeleken met 56% van de mannen.Vooruitziende fabriek)

Om terug te komen op het nut van een simpele vraag… wat dacht je van deze:

Welk/wiens andere perspectief heb ik hier nodig?

Door deze vraag in verschillende situaties te stellen, kun je niet alleen nieuwe perspectieven creëren, maar creëer je ook veel meer ruimte voor verdere dialoog.

Als u moeite heeft met het vinden van manieren om een ​​dialoog over genderkwesties aan te gaan, kan het goed zijn dat de sleutel tot het openen van de deur een simpele vraag is.

~~~~~~~~~

“Waar zijn de vrouwen?” is geschreven in de Huffington Post
https://www.huffpost.com/entry/where-are-the-women-the-3_b_9621152 Snel bedrijf
https://www.fastcompany.com/48593/where-are-women en een groot aantal andere publicaties.

Door David S Rowell – De Parity Consultant

Auteur van: Waarde en Stem – Oplossingen voor Organisatorische Genderbalans

david@parityconsultant.com

Wilt u meer? Lees het nieuwste boek van David Rowell: “
Waarde & Stem: Oplossingen voor Organisatorische Genderbalans “