Herkaderen om zelfbeschadigende vooroordelen en stereotypen tegen te gaan

Onder druk om snel informatie te verwerken, kan ons cognitieve systeem ons denken afleiden van onze intenties van open-mindedness, respect en inclusie. Omdat het overgrote deel van ons denken (systeem 1) op de automatische piloot werkt, kunnen er foutieve oordelen ontstaan ​​op basis van gevoelens, snelle observaties, eerdere situaties, stereotypen, maatschappelijke normen en overtuigingen uit onze opvoeding. Herkaderen door te veranderen wat we zien en zeggen is een manier om onze mentale shortcuts hervormen om nauwkeuriger te zijn en beter aan te sluiten bij hoe we met onszelf en andere mensen willen omgaan.

Normatieve patronen vormen onze percepties

Gedurende ons leven internaliseren we voortdurend en onbewust boodschappen over onszelf. Deze weerspiegelen het normatieve patroon van wie schijnbaar ‘goed’, ‘aantrekkelijk’, ‘slim’, ‘betrouwbaar’, ‘een leider’, ‘vriendelijk’, ‘zorgzaam’, ‘sterk’, ‘getalenteerd’ is, en nog veel meer. Deze snelle mentale associaties worden krachtig versterkt door familie, vrienden, influencers, media, onderwijs, beloningen, organisaties en de maatschappij. Door voortdurend onderworpen te zijn aan deze percepties, vormen ze onze visies en interacties met mensen en de systemen die we creëren en gebruiken. Dit kan een enorme discriminerende impact hebben op de maatschappij en resulteren in uitsluiting van veel mensen die niet passen in het normatieve, dominante patroon. Dit veranderen motiveert ons (en ongetwijfeld ook jou) om het werk te doen dat we doen voor diversiteit, gelijkheid en inclusie.

Maar hoe zit het op persoonlijk vlak? We kunnen net zo goed negatieve associaties over onszelf hebben als ons normatieve patroon. Bovendien is er voor veel mensen met bijna twee jaar aan online videowerk een opkomst van wat wel wordt genoemd “Zoom-dysmorfie“ waar we negatief gefixeerd raken op hoe we eruit zien. We doen dit soort oordelen onbewust tegen onze eigen rationeel-gehouden positieve zelfovertuigingen in. Wij (Tinna en Lisa) hebben ons allebei gevoeld als buitenbeentjes die niet in de normen passen gedurende ons leven om verschillende redenen op verschillende momenten. Misschien jij ook?

Het is persoonlijk…

Als ontwerpers van gedragsverandering oefenen we vaak op onszelf om geïnternaliseerde negatieve boodschappen, vooroordelen en uitsluitend gedrag te doorbreken en te veranderen.

Dit is een ontwerp dat we hebben gemaakt en waarmee we hebben geëxperimenteerd om onze eigen percepties over onszelf te herformuleren. We hebben dit genoemd:

“Dat is een mens…”

Dit is hoe we dat hebben gedaan.

Lisa’s verhaal

Ik heb de afgelopen 1 ½ jaar lockdown gebruikt om te experimenteren met het tegengaan van negatieve gedachten over mijn uiterlijk. Als ik in de spiegel keek, wierp ik vaak maar een snelle blik op delen van mezelf (was mijn haar geborsteld, mijn tanden schoon, mijn kleren netjes, …?). Als ik maar een seconde ’te lang’ keek, sluipten er negatieve koppen en mijn eigen interne ruzie over dit. Wat een verspilling van energie tussen de kritische en de zelfverzekerde delen van mezelf! Ik wilde die energie omleiden naar het resetten van wat ik hoorde en zei als ik in de spiegel keek. En veel tijd voor mezelf hebben tijdens de lockdown, … nou, wat een perfect moment om iets uit te proberen.

Ik werd geïnspireerd door het Inclusion Nudge-voorbeeld genaamd Herformuleer ‘migrant’ tot ‘mens’ in The Inclusion Nudges Guidebook. In dit ontwerp, leden van de Zuid-Afrikaanse non-profitorganisatie PASOP actief commentaar leveren op berichten op sociale media waarin de woorden ‘vluchteling’ of ‘migrant’ worden gebruikt met het woord ‘mens’ om de focus weer op mensen te leggen. Dus bijvoorbeeld, wanneer een bericht een ‘vluchtelingencrisis’ noemde, schreven ze een opmerking dat het een ‘menselijke crisis’ is. De gebruikte woorden helpen om perspectieven te herkaderen richting de gewenste uitkomsten — mensen als mensen zien en behandelenOm percepties te veranderen, moeten we vaak beginnen met wat we zeggen.

Met dit ontwerp in gedachten, begon ik te spelen met mijn ontwerp. Hier zijn een aantal stappen die ik deed.

• Ik gaf mijn experiment een titel: “Finding Your Face”. Dit titelkader hielp me eraan te herinneren dat het Mijn gezicht en ik bezit wat ik zie en denk.
• Ik vertelde een paar mensen wat ik deed. Dit is een commitment-duwtje om de kans te vergroten dat ik het ook zou doen. Mijn moeder en dochter vroegen vaak: “Hoe gaat het met je project Finding Your Face?” en vaak stuurde ik ze selfies. Ze brachten een ondersteunend verantwoordingskader mee dat ik volhield.
• Ik heb ook een briefje op mijn badkamerspiegel geplakt met de tekst: “Dit is een menselijk gezicht”. Elke keer dat ik in die spiegel keek, zei ik het hardop. Uiteindelijk ging ik ook zeggen: “Dit is een menselijk lichaam”. En niets meer. Geen kritische opmerkingen van “…ja, maar …”. Als er nog meer kritische berichten binnen zouden sluipen, zou ik het nog een keer zeggen: “Dit is een menselijk gezicht“De notitie op de spiegel is het duwtje in de rug om mij aan te sporen door te gaan, om de inspanning te verminderen door de verklaring af te leggen, en het was op de juiste plaats, op het juiste moment.

Al snel zijn deze uitspraken een vrij regelmatige gewoonte geworden en ik heb ze uitgebreid naar wanneer ik andere mensen zie, wat eigenlijk minder moeite leek (we zijn het meest kritisch op onszelf, nietwaar?). Ik betrap mezelf erop dat ik denk: “Dat is een menselijk gezicht” of “Dat is een menselijk lichaam“wanneer ik anderen zie. En wanneer ik die uitspraak in mijn gedachten hoor, check ik wat ik net daarvoor over die persoon dacht. Omdat we zo snel mentale associaties maken, kan ik dit niet altijd naar mijn bewuste denken trekken. Maar in veel gevallen kan ik het me herinneren en het schokt me. Deze dissonantie van inclusieve intenties tegenover mijn werkelijke gedachten en onbewust resulterende acties helpt me te motiveren om deze reframing-techniek op mezelf en met anderen te blijven beoefenen. We weten dat vooroordelen nooit ‘genezen’ of ‘weggaan’, maar we kunnen ontwerpen maken om te helpen onderbreken, ruimte te maken voor beter denken en letterlijk te veranderen wat we zien.

Het verhaal van Tinna

Ik was zo geïnspireerd toen Lisa mij hierover vertelde ‘Dat is een mens…’ experiment. Ik begon dit tegen mezelf te zeggen “Er is een mens“toen ik mensen in de openbare ruimte zag, merkte ik hoe vaak mijn geest aandacht besteedde aan het uiterlijk van andere mensen, vaak met een oordelende houding, zoals “zij is dun” of “zij is lang” of “hij is te zwaar” of “lelijke schoenen”. Ik vond deze tendens echt niet leuk en ik schaamde me ervoor. Maar ik had ook moeite om dit te veranderen. Met deze standaarduitspraak van “er is een mens”, begon ik meer positieve energie van binnen te merken en ik kwam niet in de veroordelende staat, want net zo snel als het moment zich voordeed, verdween het ook weer. Ik merkte ook dat ik mezelf minder als een buitenbeentje voelde, met mijn 185 cm lengte. Ik ben ook maar een mens tussen anderen.

Wij (Lisa & Tinna) hopen dat ons experiment je inspireert om dit uit te proberen. Hier is wat achtergrondinformatie over hoe re-framing een krachtige aanpak kan zijn.

Kader Percepties Inclusie Nudges

Oordelen over lichaamsvorm, uiterlijk en stem kunnen domineren hoe we over onszelf denken, ondanks dat we een sterk gevoel van eigenwaarde, prestatie en waarde hebben. Dit is een absurde realiteit die zich in onze eigen geest afspeelt! We zouden dit toch moeten kunnen beheersen! Waarom zouden we onszelf ontkennen? Nou, dat is de uitdaging met hoe we de invloed van vooroordelen kunnen verminderen: we kunnen het niet zomaar wegwensen. Het sluipt er nog steeds in. Daarom moeten we gedragsinzichten gebruiken om manieren te ontwerpen om onze schadelijke mentale boodschappen opnieuw vorm te geven. Framing Perceptions Inclusion Nudges zijn een effectieve manier om dit te doen.

“Framing Perceptions Inclusion Nudges zijn ontwerpen die percepties veranderen om de hersenen te helpen problemen met betrekking tot inclusie, diversiteit en gelijkheid in een resource-discours waar te nemen. De ontwerpen primen ook specifieke associaties en bestrijden stereotypen. Het veranderen van de framing van een probleem of bericht en het veranderen van het anker van een denkproces helpt om inclusief gedrag te bevorderen, omdat het de reacties in het automatische, stereotiepe en onbewuste brein beïnvloedt.”
De Inclusion Nudges-gids, Kepinski & Nielsen

We gebruiken beiden constant de Framing Perceptions-ontwerpen in ons leven en werk. Een daarvan is het Inclusion Nudge-ontwerp genaamd Stel Flip-vragen om uw percepties op het moment zelf te veranderen die beschreven staat in The Inclusion Nudges Guidebook en in alle drie de Inclusion Nudges Action Guide-boeken. Zoveel mensen hebben ons verteld dat dit Framing Perceptions-ontwerp een enorme impact op hen heeft gehad bij het uitbreiden van hun denken, het verzamelen van informatie en het nemen van beslissingen in hun dagelijkse werk en leven. Misschien wil je dit ook eens proberen?

Om meer te leren over Framing Perceptions-ontwerpen, zijn hier nog meer bronnen om u te inspireren. We zijn benieuwd hoe u re-framing hebt gebruikt om de invloed van negatieve vooroordelen en stereotypen in uw leven te verminderen. Stuur ons een e-mail op contact@inclusion-nudges.org

Deze Framing Perceptions Inclusion Nudges kunnen het herkaderen voor inclusiviteit ondersteunen:

Herformuleer ‘migrant’ tot ‘mens’ in de gids voor inclusie-nudges

Afbeeldingen die immigranten als één van ons afschilderen in The Inclusion Nudges Guidebook en in Inclusion Nudges voor het motiveren van bondgenoten

Onderbreek genderstereotypen bij zorgverleners met afbeeldingen in The Inclusion Nudges Guidebook en in Inclusion Nudges voor het motiveren van bondgenoten

Wilt u meer lezen over re-framing designs? Bekijk dan deze andere blogartikelen:

Herformuleer taal over hoe we vandaag de dag werken

Diversiteit gaat over mensen, niet over bloemen, snoep of potloden

Stel geen doelen voor vrouwen, maar voor maximaal 70% van hetzelfde geslacht